Το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω πατησίων είναι ένας πολιτικός χώρος που λειτουργεί αντι-ιεραρχικά και αυτοοργανωμένα. Δρα έξω από κόμματα, παρατάξεις, θεσμούς και οργανώσεις, μα πάντα σύμφωνα με τις δυνατότητες και τις επιλογές του κόσμου που το απαρτίζει και το περιβάλλει. Οι σχέσεις είναι ισότιμες, κανείς δεν έχει αξίωμα ή διάκριση, παρά μόνο την προσωπική ευθύνη απέναντι στο συλλογικό αυτό σχήμα. Η διαχείριση και η λειτουργία του χώρου ορίζονται από την ανοιχτή συνέλευση που γίνεται κάθε Δευτέρα.
Στο στέκι στεγάζουμε συζητήσεις και εκδηλώσεις -δικές μας ή άλλων ομάδων- και οργανώνουμε τον πολιτικό μας λόγο. Ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανησυχίες μας επικοινωνούμε και εκτιθέμεθα: μέσω αφισών, προκηρύξεων, παρεμβάσεων σε πλατείες και πορειών γειτονιάς θέλουμε να δημιουργούμε ή τουλάχιστον να μη σιωπούμε σε ζητήματα όπως ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η πατριαρχία, η μισθωτή εργασία και άλλα.
Θέλοντας να δημιουργήσουμε μια καθημερινότητα ανταγωνιστική προς τις αλλοτριωμένες σχέσεις, τον εμπορευματοποιημένο ελεύθερο χρόνο και την απάθεια για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αυτο-οργανώνουμε και συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας.
Ο χώρος είναι ανοιχτός για όποιον/-α θέλει να επισκεφθεί και να χρησιμοποιήσει τη δανειστική βιβλιοθήκη, να βρει έντυπα που προωθούν έναν διαφορετικό από τον κυρίαρχο λόγο ή απλά να περάσει για μια επαφή. Με αυτό δεν εννοούμε ότι είμαστε εκεί για να κάνουμε απλά παρέα με άλλους ανθρώπους, αλλά γιατί θεωρούμε ότι η κοινωνικοποίηση και η δοκιμασία των απόψεών μας είναι απαραίτητη στο δημόσιο χώρο – έξω από τη σφαίρα του ιδιωτικού.
***
Ανακοίνωση ανακατάληψης του στεκιού 9/12/2023
Σήμερα Σάββατο 9/12, με πείσμα χαμόγελα κι αυτοπεποίθηση κάνουμε ξανά πράξη τα συνθήματα μας και παίρνουμε τις ζωές μας πίσω. Δεκάδες συντρόφια μπαίνουμε ξανά στον κήπο που μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να ζούμε. Ανοίγουμε ξανά το στέκι μας και το υπερασπιζόμαστε για να μπορέσει να υποδεχθεί άλλες τόσες γενιές. Ανάβουμε τον φούρνο και τη σόμπα κι αφήνουμε τη φωτιά μας να ταξιδέψει, στέλνοντας το δικό μας σινιάλο αντίστασης στο μαχόμενο κίνημα των καταλήψεων. Ανεβαίνουμε στις ταράτσες του στεκιού και χαιρετάμε με τις γροθιές μας τον ουρανό, στέλνουμε τα φιλιά μας σε όλο τον κόσμο που επιμένει κι αγωνίζεται.
Σπάμε τον φόβο και παίρνουμε δικαιωματικά ότι μας ανήκει. Παρότι δεν είμαστε γενικά και αόριστα υπέρ των δικαιωμάτων, για μας δικαίωμα είναι να παλεύουμε και να παίρνουμε πίσω – κόντρα στους νόμους – ότι είναι δικό μας. Ότι έχουμε φτιάξει με τα χέρια και το μυαλό μας. Ότι είναι πεθαμένο και περιμένει να ζήσει μέσα από το χρήμα όπως τα χιλιάδες άδεια σπίτια της πόλης. Εμείς επιλέγουμε να δίνουμε ζωή στην νεκρή ιδιοκτησία. Ζωντανεύουμε τα άδεια σπίτια όπως η ζωγράφος το κενό καμβά. Τους δίνουμε αξία, όχι για το κέρδος και τα μεσιτικά, όχι για τη βιομηχανία του τουρισμού. Τους δίνουμε αξία κοινωνική, γεμίζοντάς τα με φαντασία κι ουσιώδες περιεχόμενο. Αρχίζουν έτσι να καλύπτουν και να δημιουργούν ανάγκες κι επιθυμίες συλλογικές χωρίς να ζητάνε αντάλλαγμα. Γίνονται εργαστήρια κατασκευής συλλογικών σχέσεων αγώνα, φροντίδας και πρόνοιας πέρα από την οικογένεια, τη θρησκεία, το κράτος και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Γίνονται εργαστήρια κατασκευής οραμάτων για κόσμους χωρίς σφαγές και σύνορα, χωρίς θεούς κι αφέντες.
Ένα τέτοιο εργαστήριο είναι και το στέκι μας, στην Νάξου 75 & Κρασσά στην Κολιάτσου των Πατησίων. 27 χρόνια εργαστήρι ανατρεπτικών προθέσεων, λόγου και δράσεων ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αδικία. 27 χρόνια χώρος απελευθερωμένος κι ανοιχτός στη γειτονιά: στους ονειροπόλους, τους αποκλεισμένους και τους κατατρεγμένους προλεταρίους, τις πάνκισες, τους φτωχοδιάβολους και το αληταριάτο, τις θεατρίνες, τις ρεμπέτισσες και τους ποιητές, τα φρικιά, τα διαφορετικά, τα ασυμβίβαστα μυαλά και τις ανυπότακτες καρδιές, τα εξαρτημένα άτομα, τις μάγισσες και τους δαιμονισμένους, τις ηλικιωμένες, τα γυμνασιόπαιδα και τα πιτσιρίκια. 27 χρόνια κόντρα σε μια σκατοκοινωνία όπου ο βίαιος θάνατος από τις σφαίρες ρατσιστών και ένστολων, τα push backs και τα “ναυάγια” στα σύνορα, τις γυναικοκτονίες, τους πνιγμούς στα λιμάνια, τις πτώσεις στις σκαλωσιές, γίνεται φυσική καθημερινότητα στις συνειδήσεις κι ακόμα ένα βιντεάκι στα κινητά των παιδιών. 27 χρόνια μαθαίνουμε τα κατατόπια της συλλογικής ζωής και ξανά-διασχίζουμε τα μονοπάτια του αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία.
27 χρόνια βγάζουμε τη γλώσσα στον κόσμο της ιδιοκτησίας και επιμένουμε -είμαστε εδώ όσες φορές χρειαστεί κι από την αρχή. Εδώ που πήγαμε σχολείο, που έχουμε φίλες/α/ους, που δουλεύουμε, κατοικούμε. Εδώ που αγαπηθήκαμε με τους φτωχούς γείτονες μας και μισήσαμε την βία των πλουσίων. Παραμένουμε και αγωνιζόμαστε για όσα μας έχουν κλέψει. Δεν θα μας διώξουν οι γόνοι καριεριστών & πολιτικών που ζουν στο Κολωνάκι. Δεν θα μας διώξουν οι επίδοξοι ιδιοκτήτες/κληρονόμοι της οικογένειας Παπαοικονόμου, οι τσιφλικάδες της περιοχής που μένουν στα βόρεια Προάστια, με τα δεκάδες ακίνητα στα Πατήσια και σε νησιά. Τους ξεκαθαρίζουμε ότι θα δυσκολευτούν πολύ να μας ξηλώσουν. Είμαστε παντού στη γειτονιά. Θα στριφογυρνάμε με επιμονή γύρω από το τεράστιο κυπαρίσσι της αυλής του στεκιού.
27 χρόνια Κατάληψη
27 χρόνια άνω κάτω η Πατησίων
27 χρόνια στον δρόμο του Αγώνα
ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΓΥΡΝΑΝΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΦΩΛΙΕΣ ΤΟΥΣ.
Κατάληψη Νάξου 75 & Κρασσά
Νάξου 75 & Κρασσά, Πλατεία Κολιάτσου
