Γιατί μας αφορά η αλληλεγγύη στον Γ.
και ο αγώνας ενάντια στο αφεντικό του Scherzo Cafe.
…απ’ όλες όμως τις απόψεις
Ο συνάδελφος μετανάστης εργάτης δούλευε στη καφετέρια “Scherzo” στο Μαρούσι για περίπου 5 μήνες, ανασφάλιστος και χωρίς ρεπό, 12 ώρες τη μέρα για 300 ευρώ το μήνα, δηλαδή πάνω κάτω για 10 ευρώ μεροκάματο, δηλαδή για 1 ευρώ την ώρα. Σαν μην έφταναν όλα αυτά, όταν “τόλμησε” να διεκδικήσει μέσω της επιθεώρησης εργασίας τα μηνιάτικα που του χρώσταγε το αφεντικό Δ. Τυρολόγος (Φλεβάρης 2013), εκείνος τον πλάκωσε στο ξύλο στέλνοντας τον για τρεις μέρες στο νοσοκομείο. Το καθόλου τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό ακολούθησαν αρκετές παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης, αποκλεισμοί του μαγαζιού και άλλες κινήσεις. Μεταξύ αυτών, μια πορεία στο κέντρου του Αμαρουσίου καλεσμένη από το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων (ΣΣΜ) αλλά και τοπικές ομάδες και συλλογικότητες είχε τη συμμετοχή 300 ανθρώπων. Την πρωτομαγιά καλέστηκε μηχανοκίνητη πορεία από το ΣΣΜ και το πρωτοβάθμιο σωματείο Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, μέσω της οποίας 250 περίπου απεργοί κατέληξαν για άλλη μια φορά έξω από το μαγαζί “Scherzo”. Επίσης, έγινε μια παρέμβαση στη γειτονιά και το σπίτι του εργοδότη με συνθήματα και τρικάκια, ενώ οι κινητοποιήσεις ακόμα συνεχίζονται. Απέναντί στη δράση μας συναντήσαμε την πολυάριθμη παρουσία της αστυνομίας με ΜΑΤ και μηχανές ΔΕΛΤΑ, μέχρι και πυροβολισμούς στον αέρα από τον Τυρολόγο κατά τη διάρκεια ολιγάριθμης συγκέντρωσης το καλοκαίρι έξω από το μαγαζί.
Γιατί μας αφορά αυτός ο αγώνας;
- Γιατί στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί το δίκιο του.
- Γιατί εναντιωνόμαστε στην προκλητική στάση και τις καφρίλες του εργοδότη.Γιατί πολλοί/ες από εμάς έχουμε συνθλιβεί στα κάτεργα των catering, στα “κυριλέ” ή στα “εναλλακτικά” μαγαζιά. Σ’ αυτόν τον κλάδο τα μνημόνια έχουν επιβληθεί χρόνια τώρα, με την εργοδοτική αυθαιρεσία και την εργοδοτική τρομοκρατία να οργιάζει, ενώ ταυτόχρονα πολλοί συνάδελφοι συναινούν με τη σιωπή τους στη διατήρηση αυτή της κατάστασης.
- Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πως η κατάσταση που ισχύει τώρα για τους μετανάστες εργάτες, αύριο θα ισχύει και για τους ντόπιους.
- Γιατί καταλαβαίνουμε πως το να φυλακίζεις τα ταξικά μας αδέλφια, τους μετανάστες εργάτες, είτε σε γκέτο γύρω από την Ομόνοια είτε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης απευθύνεται και σε μας, γιατί μας θέλουν διαιρεμένους, άρα αδύναμους στις ορέξεις τους για εκμετάλλευση και κερδοφορία. Και πως αυτά τα στρατόπεδα είναι τα ίδια που θα κρατήσουν τους περισσευούμενους του αύριο.
- Γιατί καταλαβαίνουμε πως το σχέδιο των νεοναζί για δημιουργία δουλεμπορικού γραφείου (Όμιλος Ανεύρεσης Δοκιμαζόμενων Ελλήνων) που θα κανονίζει φτηνά μεροκάματα “μόνο για έλληνες” (18 ευρώ) χωρίς ωράρια και ένσημα πάει πακέτο με τις φοροαπαλλαγές για το βιομηχανικό, εφοπλιστικό και επιχειρηματικό κεφάλαιο, αλλά και με τις επιθέσεις, τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα σε ντόπιους και ξένους εργάτες. Όλα αυτά αποσκοπούν στο περαιτέρω ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και δεν απέχουν πολύ από την κατάσταση που βίωνε ο συνάδελφος στο “Scherzo” cafe.
Επειδή η δική μας μοίρα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, αυτού που εμείς αποκαλούμε κράτος εκτάκτου ανάγκης και αυτοί αποκαλούν ανάπτυξη του τόπου, με τις μειώσεις των μισθών και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την τρομοκρατία του χρέους, τις επιτάξεις των απεργών, την καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, τη διάλυση της δημόσιας υγείας/κοινωνικής ασφάλισης και το αναβαθμισμένο νομικό οπλοστάσιο του καπιταλιστικού κράτους.
Γιατί μας αφορά αυτός ο αγώνας;
Αυτός ο δρόμος φυσικά είναι διαφορετικός από εκείνον που μας επιβάλλεται πλειοψηφικά και που κάποιοι αποδεχόμαστε, ως εργατική τάξη: τον δρόμο της πρόσκαιρης και αβέβαιης καριέρας, του ανταγωνισμού, της ιδιώτευσης και της αδιαφορίας, του πατριωτισμού, της μοιρολατρίας. Όλα αυτά είναι συμπεριφορές και μια κοινωνική πρακτική που δημιουργεί προηγούμενα και στέκεται ενάντια στα συμφέροντα μας. Και άμα η κοινωνική σου πρακτική είναι βουτηγμένη στα σκατά, από τα σκατά θα βγεις και συ. Και αυτό συμπεριλαμβάνει την πολυαναμενόμενη και χιλιοειπωμένη “έξοδο από την κρίση”, που είναι αλληλένδετη με την επιστροφή στην “ανάπτυξη”, δηλαδή τις μειώσεις μισθών, τα χαμηλά μεροκάματα, την εργοδοτική τρομοκρατία, την τρομοκρατία των οικονομικών δεικτών, την ταξική δικαιοσύνη και τη μπατσοκρατία. Το ότι θα “βγούμε” από την κρίση είναι σίγουρο, το ζήτημα είναι με τι όρους. Όσο εγκαταλείπουμε τους αγώνες, αυτό το στοίχημα θα το χάνουμε μέρα με τη μέρα.
Ο αγώνας ενάντια στο αφεντικό του “Scherzo” -όπως και κάθε μικρός ή μεγάλος εργατικός αγώνας- πέρα από μια διαδρομή διεκδίκησης και σύγκρουσης είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε εργάτες και εργάτριες με παρόμοιες εμπειρίες και βιώματα, από διαφορετικά κομμάτια της εργατικής τάξης. Καθώς πολλοί/ες από εμάς έχουμε εμπειρίες από αντίστοιχους αγώνες που κάναμε ή συμμετείχαμε αυτός ο διάλογος, είναι και ένας διάλογος ανάμεσα σε αγώνες που έγιναν για αγώνες που θα γίνουν. Η κινητοποίηση που ξεκίνησε με αφορμή το “Scherzo”, έχει επεκτείνει τη διεκδίκηση από τον αυστηρά εργασιακό χώρο στον χώρο της γειτονιάς, με τη συμμετοχή τοπικών συνελεύσεων και αλληλέγγυων. Έτσι σχηματίζουμε μια προλεταριακή κοινότητα μέσα από την οποία κατανοούμε και υπερασπίζουμε τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα, ξεπερνώντας τους διαχωρισμούς.
κυκλοφορούμε τις εμπειρίες μας
επικοινωνούμε τις αντιστάσεις μας
οργανώνουμε τους αγώνες μας
αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω πατησίων
νάξου 75 & κρασσά, πλ. κολιάτσου
