*το κείμενο σε pdf

Ι. ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Στις 3 Αυγούστου 2016, ο πρώην κρατούμενος Pëllumb Marnikollaj, 29 χρονών αλβανικής καταγωγής, παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα Πατησίων για να δώσει το καθιερωμένο “παρών”, όπως ήταν υποχρεωμένος να κάνει ύστερα από την υπό όρους αποφυλάκισή του. Εκεί βασανίζεται και δολοφονείται από τους κρατικούς υπαλλήλους της ασφάλειας. Για άλλη μια φορά, οι μπάτσοι πέρα από τα καθήκοντα του αστυνομικού, εκτελούν κι εκείνα του δικαστή και του δήμιου.

Το ελληνικό κράτος από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να κουκουλώσει τη δολοφονία, λέγοντας ότι πρόκειται για αυτοκτονία, τη στιγμή που η σορός του δολοφονημένου “χάνεται” από νοσοκομεία σε νεκροτομεία για 9 ημέρες. Οι συγγενείς του προλαβαίνουν κι εντοπίζουν τη σορό του, λίγο πριν θαφτεί ως “άντρας αγνώστων στοιχείων”. Η δεύτερη ιατροδικαστική έκθεση δείχνει σημάδια κακοποίησης και βασανισμού. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το κράτος συγκαλύπτει δολοφονία μεταναστών ή κρατούμενων σε κελιά, αστυνομικά τμήματα ή χαντάκια.

ΙΙ. ΟΙ ΑΓΑΘΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛ.ΑΣ.

Ο ρόλος της ελληνικής αστυνομίας και κάθε αστυνομίας είναι λίγο ως πολύ γνωστός και ξεκάθαρος. Ως κυρίαρχος μηχανισμός άσκησης της νόμιμης κρατικής βίας, αναλαμβάνει τη διατήρηση της κοινωνικής “ευημερίας”. Μιας ευημερίας που δεν είναι τίποτα άλλο από την de facto προάσπιση των συμφερόντων των πλουσίων. Ενδεικτικό παράδειγμα η εποχή των μνημονίων, όπου η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας των από τα κάτω συνεχίζεται αμείωτη, με τους μπάτσους να πρωτοστατούν στην καταστολή των αγώνων, των απεργιών, των διαδηλώσεων και της κάθε μορφής αντίστασης με ξυλοδαρμούς, βασανισμούς, χημικά, πλαστικές σφαίρες. Επιπλέον, οι κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί εξοπλίζονται με υλικό και έμψυχο δυναμικό, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα.

Εξίσου γνωστές και μη εξαιρετέες είναι οι σχέσεις της αστυνομίας με τη χρυσή αυγή, τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο, καθώς το 50% των μπάτσων ψήφισε το νεοναζιστικό κόμμα στις εκλογές του 2015, όσο και σε πρακτικό, αφού έχουν πολλάκις συνεργαστεί σε πογκρόμ και ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες, σε επιθέσεις αγωνιστών και καταλήψεων και στη συγκάλυψη δολοφονικών επιθέσεων, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα. Διαιωνίζουν έτσι μια σχέση κράτους-παρακράτους που δεν σταματά μόνο εκεί, αλλά επεκτείνεται στο κομμάτι της παραοικονομίας του κεφαλαίου, με πάμπολλες υποθέσεις εμπλοκής ένστολων σε εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, δουλεμπόριο, πορνεία, μπραβιλίκια κλπ.

ΙΙΙ. ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οι θάνατοι όπως αυτός του Pëllumb Marnikollaj σε αστυνομικά τμήματα αλλά και σε μεταγωγές, κρατητήρια, φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι ούτε τυχαίοι ούτε πρωτόγνωροι. Αντιθέτως αποτελούν συνέχεια μιας κρατικής πολιτικής που εναντιώνεται σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες(μετανάστες, τοξικοεξαρτημένοι, ρομά, μικροπαραβάτες, κρατούμενοι) όσο και στον εσωτερικό εχθρό, σ’ αυτούς δηλαδή που αγωνίζονται ενάντια στα αφεντικά και την εξουσία. Εξάλλου κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα αναρίθμητα περιστατικά αστυνομικής βίας από την αρχή του 90′ στους αλβανούς μετανάστες (βλ. “σκούπες”, ξυλοδαρμούς, ταπεινώσεις).

Ο ρόλος αυτός της αστυνομίας συνεχίστηκε και εντάθηκε τα τελευταία χρόνια, καθώς τα κύματα των μεταναστών και των προσφύγων από την αφρικανική ήπειρο και την Ασία συνέχισαν να καταφτάνουν στην ελλάδα. Ακόμα και αστικοί, ευρωπαϊκοί θεσμοί όπως η διεθνής αμνηστία και το συμβούλιο της ευρωπαϊκής ένωσης, των οποίων ο ρόλος είναι η προώθηση ενός βιώσιμου και “ανθρώπινου” καπιταλισμού, κάνουν λόγο για συνθήκες που “παραβιάζουν το δικαίωμα στη ζωή” μέσα σε ελληνικά σωφρονιστικά ιδρύματα και αστυνομικά τμήματα, όπου οι πρακτικές των μπάτσων και οι συνθήκες περίθαλψης και υγιεινής είναι εγκληματικές. Αξιοσημείωτη είναι και η ατιμωρησία των αστυνομικών, για ξυλοδαρμούς μέχρι θανάτου, βασανιστήρια, ποινικές διώξεις και λοιπά ανδραγαθήματα κατά μεταναστών, ανθρώπων με ψυχικά νοσήματα, αντιφασιστών, διαδηλωτών, αλλά και ανθρώπων που βρέθηκαν μάρτυρες και προσπάθησαν να αποτρέψουν ή να καταγγείλουν την αστυνομική αυθαιρεσία.

ΙV. (ΑΛΛΗ ΜΙΑ) ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

Η συγκεκριμένη δολοφονία ανέδειξε κι ένα πλέγμα φορέων και θεσμών που λειτούργησαν από κοινού ή επικουρικά για το κουκούλωμα της υπόθεσης. Από τους μπάτσους που καλύπτουν τους δολοφόνους συναδέλφους τους, στον ιατροδικαστή και την εισαγγελία, ενδεχομένως και τις δομές υγείας και τέλος τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όλοι ενήργησαν προς την απόκρυψη και την αποσιώπηση ενός βίαιου θανάτου, με την ελπίδα πως το γεγονός θα θαβόταν μέσα στη θερινή ραστώνη του Αυγούστου, ποντάροντας ίσως στο ότι ο δολοφονημένος είναι μετανάστης, φτωχός και “περιθωριακός”. Αλλά ακόμα κι αν η υπόθεση φτάσει στο δικαστήριο, η πεπατημένη οδός δεν παρουσιάζει κινδύνους για τους δολοφόνους. Ακόμα και στη δίκη της εξόφθαλμης δολοφονίας του φυλακισμένου Ίλια Καρέλι, μέχρι και ο ιατροδικαστής άλλαξε την κατάθεσή του, λέγοντας πως το κάταγμα στο στέρνο δεν προήλθε από χτύπημα, υπονοώντας εν ολίγοις πως για τον θάνατο ευθύνεται η αδύναμη καρδιά του και όχι η φάλαγγα ή τα δεκάδες χτυπήματα στο πρόσωπο και το σώμα του νεκρού, ύστερα από δυόμιση ώρες βασανιστηρίων.

Επίσης, στα γεγονότα των ημερών ήρθε να προστεθεί και η δολοφονία ενός 33χρονου από το Καζακστάν που πυροβολήθηκε στην Καλλιθέα στις 10/9 από αστυνομικό, ο οποίος δεν ήταν σε ώρα υπηρεσίας και ισχυρύστηκε μάλιστα πως το όπλο εκπυρσοκρότησε. Μαγικά βέβαια δεν είναι μόνο τα όπλα των μπάτσων που ρίχνουν μόνα τους, αλλά και οι πένες των δημοσιογράφων, που για άλλη μια φορά ξεπλένουν μια δολοφονία δημιουργώντας το προφίλ του κακού θύματος και του καλού –πλην άτυχου- αστυνομικού.

Και τέλος, το τμήμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε διαπρέψει ως αντιπολίτευση με πύρινα διαβήματα κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, απουσίασε ηχηρά από την επικαιρότητα για την υπόθεση Marnikollaj. Μας θύμισε έτσι για άλλη μια φορά πως το κράτος έχει συνέχεια, ανεξάρτητα από τη δεξιά ή την αριστερή χροιά του και πως όσοι κατέχουν πλειοψηφικό μερίδιο στην εξουσία αποδεικνύονται στυγνοί κι αμείλικτοι.

V. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ – ΑΠΑΝΤΑΜΕ

Ενάντια στην κρατική βαρβαρότητα και τη βία αφεντικών-εξουσιαστών που προσπαθούν να μας καταδικάσουν σε μια εκκωφαντική σιωπή, γνωρίζουμε πως η ταξική μας μνήμη είναι πιο δυνατή από τη λήθη. Δεν θα συνηθίσουμε ούτε την οσμή του θανάτου, ούτε το συναίσθημα της απάθειας. Αντιθέτως, σπάμε τον φόβο, εχθρευόμαστε το έθνος, πολεμάμε τον ρατσισμό, διεκδικούμε τον δημόσιο χώρο και χτίζουμε σχέσεις πέρα από την εκμετάλλευση, δημιουργώντας κοινότητες αγώνα στη γειτονιά. Με όπλο την αλληλεγγύη μας, παίρνουμε θέσεις μάχης και συγκρουόμαστε καθημερινά με αυτόν τον σάπιο κόσμο.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ PELLUMB MARNIKOLLAJ

ΣΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Και έγιναν τελικά μετά από 3,5 χρόνια, τα εγκαίνια του από πολλές πλευρές συμβόλου της δημοτικής και εκτελεστικής αρχής, 2^ου Λυκείου, εκεί δηλαδή που στεγάζονταν για σχεδόν 23 χρόνια η κατάληψη Βίλα Αμαλίας. Με τους αρμόζοντες εορτασμούς, δηλαδή με κλούβες των Ματ να φυλάνε το δήμαρχο και γενικώς μια μούγκα μέσα στην στρούγκα, αλλά βεβαίως μοιρασμένα δελτία τύπου, φωτογραφίες τεχνοκρατικού πάρτυ και μια ατμόσφαιρα «πάρτε τα άπλυτοι» από τους μαχητές του διαδικτύου. Πανηγυρίζουν (δικαιολογημένα) αφού τελείωσαν το έργο. Σαν να τους κυνηγούσε κάποιος…

Και τώρα…Λίγα Λόγια για το έργο.

Καταρχήν αυτό το έργο δεν υπήρχε πουθενά πριν την εκκένωση. Ούτε σα σχέδιο, ούτε σαν προσχέδιο, ούτε σα μελέτη, ούτε σαν τίποτα. Εγκρίθηκε και επισπεύτηκε με διαδικασίες εξπρές επιβεβαιώνοντας ότι το διακύβευμα (η κατάληψη, ο συμβολισμός της και το αλληλέγγυο κίνημα) θα πουλούσε ακριβά το τομάρι του. Κοστολογήθηκε στα 3.005.000 ευρώ για ένα λύκειο 180 μαθητών σε ένα δήμο που δεν έχει δαπανήσει, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πάνω από 150 ευρώ ανά μαθητή για την «ποιότητα» των σχολικών κτιρίων που στεγάζουν τους υπόλοιπους δεκάδες χιλιάδες μαθητές που φοιτούν σε αυτά. Σε μια περιοχή που δεν περίμενε την κρίση για να πεινάσει. Σε μια εποχή, που κλάσματα αυτού του ποσού αποτελούν πρόκληση. Αυτά τα λεφτά τα είχαν για την «κάβα» τους και σπάσανε χωρίς δεύτερη σκέψη τον κουμπαρά τους αρκεί «να φύγουν αυτοί οι γαμημένοι αναρχικοί από εκεί». Σαν κάποιος να τους κυνηγούσε…. Τα λεφτά βέβαια ήταν όλα (σχεδόν) ΕΣΠΑ. Καμία έκπληξη. Πάντα αυτό κάνουν. Τρώνε επιδοτήσεις και χέζουνε μπουλντόζες.

Στα δελτία τύπου τους βέβαια βλέπουμε και ακούμε μια πιστή απόδοση της πανάρχαιας λογικής(τους), ότι την ιστορία τη γράφει ο νικητής. Διαβάζουμε για καταστροφικές πυρκαγιές στο κτίριο, χωρίς βέβαια να αναφέρονται ούτε οι συνεχείς εχθροπραξίες με τους μισθοφόρους των ναζί, ούτε οι εμβληματικές συλλογικές εργασίες αποκατάστασης του κτιρίου, πραγματικό μάθημα αλληλεγγύης και συλλογικού πείσματος, κάτι που είδαν όλοι όσοι ήταν μπροστά, αλληλέγγυοι, γείτονες, περαστικοί και αντίπαλοι (του δημάρχου συμπεριλαμβανομένου). Διαβάζουμε και ακούμε για ένα κτίριο που θα κατέρρεε, διαπιστώνοντας ένα νοηματικό κενό που αφορά στο διάστημα 1990-2012 και στο αναπάντητο ερώτημα, γιατί δεν κατέρρευσε τότε, ιδιαίτερα με τη θορυβώδη παρουσία εκεί μέσα όχι 180 πειθήνιων μαθητών, αλλά 700, 800, ή 1000 πάνκηδων; Ποιος το στήριζε τόσα χρόνια; Η απάντηση, στην πραγματικότητα είναι γνωστή. Το στήριζαν οι ίδιοι που το ζωντάνευαν. Η αστείρευτη δεξαμενή έμψυχου υλικού της Bίλας, που ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, συμμάζευε, ξεμπάζωνε, έχτιζε, σοβάτιζε, έτριβε, αστάρωνε και έβαφε, υποστήριζε δοκάρια και ταβάνια, έξυνε αποκαίδια. Και έστηνε και εκδηλώσεις. Και στέγαζε και τυπογραφεία. Χωρίς ΕΣΠΑ, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση με οποιαδήποτε αρχή, χωρίς πολλά- πολλά. Με τους φίλους της και τους συντρόφους της.

Ο Δήμαρχος που έθαβε με ξένα κόλυβα.

Και μπροστάντζα σε αυτήν την νέα παράσταση «αποκατάστασης» του κτιρίου, ο δήμαρχος Αθηναίων, ο Καμίνης. Κρίμα. Εν τη απουσία του υπευθύνου (συγκυβέρνηση νδ, πασοκ, δημαρ) και του απαιτητικού κοινού (επιτροπή αγ. Παντελεήμονα, τέως τραμπούκοι- νυν βουλευτές χ.α), μέλη όλοι ενός αδηφάγου πολιτικού θιάσου που τρώει (ή μισθώνει) τα παιδιά του, έμεινε αυτός που έμαθε εμβρόντητος την είδηση της εκκένωσης της κατάληψης τηλεφωνικώς, να πανηγυρίζει μόνος, σαν τον μικρό αδερφό του κυνηγού, στο κουφάρι ενός άλλοτε ζωντανού κτιρίου. Να ανεβαίνει τη ρέπλικα της άλλοτε δονούμενης, κατεδαφισμένης πλέον, μαρμάρινης σκάλας. Για μια απόφαση που πήραν άλλοι, με λεφτά που πλήρωσαν άλλοι, ενάντια σε κάποιους από τους οποίους κλειδωνόταν μέσα στο γραφείο του, μέσα στο ίδιο το δημαρχικό του «μέγαρο» για να αποφύγει… Κακόμοιρος.

Φαίνεται σαν να έχει περάσει πολύς καιρός, αλλά δεν είναι έτσι. Από τότε που οι «φυτευτές» επιτροπές κατοίκων απαιτούσαν την απομάκρυνση από την περιοχή όλων των μεταναστών και της Βίλα Αμαλίας. Από τότε που οι μπάτσοι μαζί με τους φασίστες έκαναν αλλεπάλληλες επιθέσεις στο σπίτι, τρώγοντας ισάριθμες φορές τα μούτρα τους. Από τότε που ο νυν πρωθυπουργός, τότε υποψήφιος δήμαρχος, έψαχνε γωνία να κρυφτεί στο λύκειο της οδού Μάγιερ μετά τις μαλακίες που συνυπέγραφε για την τύχη του κτιρίου της κατάληψης (μετά βέβαια υπέγραψε άλλα πράγματα, απείρως χειρότερα, αλλά το παιδί έδειχνε από τότε…). Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που άνθρωποι όλων των εξουσιών και όλων των παρατάξεων, αποφάσισαν την κατά μέτωπο επίθεση στη Βίλα. Αλήθεια, το έργο τελείωσε πολύ γρήγορα. Σαν να τους κυνηγούσε κάποιος…

Όπως και να έχει, τα πράγματα συνεχίζονται. Οι πλατείες τις περιοχής παραμένουν στα χέρια των αγωνιστών και των αδυνάμων, οι κινήσεις αλληλεγγύης μετά την εκκένωση της κατάληψης είναι κάτι που δε θα ξεχάσουμε ούτε εμείς αλλά ούτε και αυτοί, και όσο αφορά το σχολείο…

Σας ενημερώνουμε ότι τα σπουδαιότερα και σημαντικότερα μαθήματα στο κτίριο της Βίλας δυστυχώς δεν τα προλάβατε. Τα μαθήματα της μάχης απέναντι στο άδικο, της πολιτισμικής, άρα και της πολιτικής αυτοοργάνωσης, της ακηδεμόνευτης δημιουργίας, του σεβασμού στον αδύναμο, της έχθρας στο κυρίαρχο, της μη παραίτησης, του οράματος, της υπεράσπισης της διαφορετικότητας με τσαμπουκά, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, δεν παραδίδονται πλέον στη γωνία Αχαρνών και Χεύδεν.

Να ανησυχείτε όμως. Υπάρχουν χιλιάδες αριστούχοι τελειόφοιτοι.

Πράγματι, σας κυνηγάει κάποιος…

Βίλα Αμαλίας

09 2016

αναδημοσίευση από http://villa-amalias.blogspot.gr