ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Στις 23 Μαρτίου 50χρονος ηλεκτρολόγος βρίσκεται απανθρακωμένος στο καράβι high speed 5 της seaways κατά τη διάρκεια συντήρησής του στο μώλο της Δραπετσώνας.

Την 1 Απριλίου 52χρονος εργολαβικός ανασύρεται νεκρός από τα εργοτάξια της Λαρκο στη Φθιώτιδα όταν καταπλακώθηκε κατά τη διάρκεια έργων στα μεταλλεία.

Στις 8 Μαΐου έξι εργαζόμενοι από τα διυλιστήρια των ΕΛ.ΠΕ. στον Απρόπυργο μεταφέρονται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο με εγκαύματα έως και 80% μετά απο έκρηξη κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης. Έντεκα μέρες αργότερα, στις 19/5, οι δύο πολυτραυματίες Μπάμπης Δευτεραίος και Ραμαντάν Ντελιλάι δεν τα καταφέρνουν και φεύγουν από τη ζωή. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 23/5, την ίδια κατάληξη θα έχει και ο τρίτος εργάτης Αντώνης Αβραμπός, ενώ άλλος ένας παραμένει ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση.

Αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια και δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε ούτε τους 14 νεκρούς και 24 τραυματίες της Πετρόλα το Σεπτέμβριο του 1992, ιδιοκτησίας Λάτση.

Οι δολοφονίες των εργατών, που για λόγους ωραιοποίησης και απενεχοποίησης βαφτίζονται από τα αφεντικά και το κράτος ως εργατικά ατυχήματα, δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ατυχή συμβάντα. Είναι η διαρκής καθημερινότητα του κόσμου του κεφαλαίου παγκοσμίως, όπου το ”πέθανα στη δουλειά”, δεν είναι σχήμα λόγου αλλά η κυνική εκμετάλλευση των κορμιών μας που φτάνει ως και το σημείο της εξόντωσης. Έτσι και στην περίπτωση των ΕΛΠΕ (ιδιοκτησίας Λάτση και συμμέτοχο το ελληνικό δημόσιο), για χάρη της κερδοφορίας των αφεντικών, τα έργα γενικής συντήρησης των εγκαταστάσεων (shutdown) είχαν σκοπό να ολοκληρωθούν, εν μέσω αφόρητων πιέσεων και εντατικοποίησης της εργασίας, σε διάστημα 25 ημερών με το σύνηθες της διαδικασίας να είναι δύο μήνες. Μια συνθήκη που γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστεί κανείς πως από τους 3000 εργαζόμενους, οι 800 είναι μόνιμοι και οι υπόλοιποι απασχολούνται υπό την εποπτεία 38 (υπερ)εργολάβων. Εργολάβοι που πλουτίζουν προσφέροντας χαμηλά μεροκάματα, μιας και οι εργαζόμενοι αμείβονται ως ωρομίσθιοι κάτω από εξαντλητικές συνθήκες, με τα οκτάωρα να φαντάζουν μακρινά πλέον και τη θέση τους να έχουν πάρει τα συνεχή 12ώρα και 14ωρα, χωρίς υπερωρίες και χωρίς ρεπό, από την έναρξη του έργου. Το παζλ έρχονται να ολοκληρώσουν οι προσλήψεις ανειδίκευτων και ανεκπαίδευτων, ως φθηνό εργατικό δυναμικό που αυξάνουν τον κίνδυνο ενός ατυχήματος.

Κεντρικό ρόλο φυσικά στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης έχει και το ελληνικό κράτος μαζί με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του. Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης επί μέρες αναλώνεται σε δηλώσεις συλλυπητηρίων προς τις οικογένειες των θυμάτων υποσχόμενος εις βάθος διερεύνηση των αιτιών του ατυχήματος όταν την ίδια στιγμή η μοναδική παρέμβαση που έχει επιχειρήσει είναι η μερική αλλαγή της σύστασης του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας ενώ ταυτοχρόνως καλεί σε κοινή συμπόρευση κυβέρνηση-διοίκηση ΕΛ.ΠΕ και εργαζόμενους για την διασφάλιση της αξιοπιστίας της λειτουργίας των διυλιστηρίων. Σα να μην έφτανε αυτό, το μοναδικό πόρισμα που έχει προκύψει ως τώρα μεταθέτει τις ευθύνες σε ανθρώπινο λάθος αγνοώντας επιδεικτικά τις συνθήκες εκείνες που επιτρέπουν την εκδήλωσή του. Αν η κυβέρνηση και ο υπουργός θέλουν να βρουν τους ενόχους ας κοιτάξουν στον καθρέφτη και ας σταματήσουν να στρουθοκαμηλίζουν, η συνενοχή τους στο εργοδοτικό έγκλημα δεν αποκρύβεται με δηλώσεις καλής θέλησης. Το αίμα των νεκρών κυλάει και στα δικά τους χέρια.

Η περίπτωση των ΕΛ.ΠΕ δεν αποτελεί μια κακιά στιγμή του ελληνικού καπιταλισμού, αντιθέτως συμπυκνώνει με τον πιο ωμό τρόπο την καθημερινότητα των από κάτω σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς. Τα ελληνικά αφεντικά επιτάσσουν εντατικοποιημένες εργατοώρες αδιαφορώντας για τις συνθήκες εργασίας που μας καθιστούν αναλώσιμους στο βωμό του κέρδους. Μας θέλουν πειθήνιους και παραγωγικούς με κάθε κόστος, να έχουμε σκυφτό το κεφάλι ακόμα κι όταν ο θάνατος παραμονεύει, ακόμα κι όταν βλέπουμε τους συναδέλφους μας να χάνονται δίνοντας αίμα από τη ζωή τους στα γρανάζια του κεφαλαίου.

Από θέση μάχης λοιπόν ενάντια στον πόλεμο που μαίνεται οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά και αυτόνομα το ανάστημά μας· ως εργάτες και εργάτριες στη βάση των κοινών μας συμφερόντων, μακρυά απο τις διαιρέσεις του κεφαλαίου που μας θέλει μόνους και κατακερματισμένους. Μόνο όταν αντιληφθούμε τις κοινές μας καταβολές, τη θέση από την οποία αναπαράγουμε την ίδια μας τη ζωή θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Είναι εκείνα τα σημεία του χωροχρόνου που οργανωνόμαστε δημιουργικά, παίρνουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο, φτιάχνουμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα και διεκδικούμε αδιαπραγμάτευτα και συγκρουσιακά τις ανάγκες μας, τις ανάγκες της τάξης μας. Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας, την ανασφάλεια και τα μεροκάματα του τρόμου, να δώσουμε μάχη για όλα αυτά που χάσαμε, για όλα αυτά που συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, για όλα αυτά που είναι δικά μας.

 Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΥΛΙΣΤΉΡΙΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ  13/6 – ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ, 12:30

ΣYΜΠΡΑΞΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ/ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ-/ΙΣΣΕΣ

Aφήστε 100 λουλούδια να ανθίσουν, 100 καταλήψεις να συναγωνιστούν

παραφρασμένος μάο τσε τουνγκ

Εξήμισι χρόνια μετά τα δεκεμβριανά του 2008 και έξι χρόνια μετά το άνοιγμα της κατάληψης Στρούγκα στο κέντρο της Φιλαδέλφειας, χαιρετίζουμε την νέα κατάληψη στον χώρο του Κενταύρου, στην καρδιά του άλσους. Άλλος ένας χώρος ελευθερίας άνοιξε στην πόλη της Φιλαδέλφειας με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά, ενάντια σε κάθε λογική κέρδους, μακριά από κάθε είδος διαμεσολάβησης, ενάντια σε κάθε είδους media μικρά ή μεγάλα.

Σύντομη ιστορική αναδρομή

Νέα Φιλαδέλφεια: κατεξοχήν περιοχή προσφύγων, όπως οι δύο γειτονικές όμορες περιοχές, η Νέα Ιωνία και η Νέα Χαλκηδόνα, με την πλειονότητα των κατοίκων τους να είναι άνθρωποι της βιοπάλης, έχοντας έντονα ταξικά χαρακτηριστικά και συμμετέχοντας στους αγώνες της περιοχής τους (απεργίες, διαδηλώσεις κ.α.), με έντονη την παρουσία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ την εποχή της κατοχής και του εμφυλίου. Χαρακτηριστικό αυτών των περιοχών ήταν οι λίγες περιπτώσεις που εκλέχθηκαν δήμαρχοι με συντηρητικές-”δεξιές” απόψεις. Ακόμα και τώρα, μετά την οικονομική “ανάπτυξη”, την καπιταλιστική επέλαση και την άκρατη τσιμεντοποίηση των τελευταίων δεκαετιών, οι γειτονιές στις συγκεκριμένες περιοχές έχουν κρατήσει πολλά από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους.

Κάπου εδώ έρχεται και το άλσος, το οποίο έχει μια ιστορία 100 χρόνων (φυτεύτηκε το 1914), αντιστέκεται στα σχέδια ανάπτυξης τοπικών και μη αρχόντων να μη γίνει ακόμα ένας “πνεύμονας” τσιμέντου. Όλα αυτά τα χρόνια, οι κάτοικοι δεν επέτρεψαν με τους αγώνες τους να υλοποιηθούν αυτά τα σχέδια.

Επίσης, την τελευταία τριετία το άνοιγμα εκατοντάδων καταστημάτων εστίασης και διασκέδασης έχει αλλάξει τον χαρακτήρα της πόλης. Παρόλο που η Φιλαδέλφεια πάντοτε ήταν πόλος έλξης για νεολαίους, ο πολλαπλασιασμός των αδειών για μαγαζιά διασκέδασης -που συνδέεται άμεσα με το επικείμενο χτίσιμο του γηπέδου- έχει εκτοξεύσει τα ενοίκια στα ύψη, έχει αλλοιώσει σημαντικά τον αστικό ιστό κι έχει εισβάλλει στην καθημερινότητα της πόλης.

Και φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2014, όπου με αφορμή την ανέππγερση του νέου γηπέδου της Α.Ε.Κ. ψηφίστηκε νόμος αποχαρακτηρισμού του άλσους, από δασικό σε αστικό πάρκο, για να διευκολύνει τα σχέδια εμπορευματοποίησης και τσιμεντοποίησής του. Κάτοικοι της Φιλαδέλφειας και των γύρω περιοχών αντιστάθηκαν σ’ αυτά τα σχέδια, με αποτέλεσμα ο Μελισσανίδης και τα τσιράκια του να προσπαθούν να επιβάλλουν τον δικό τους νόμο στην Φιλαδέλφεια, σε σημείο να λένε δημόσια ότι το άλσος είναι παρατημένο και καλό θα ήταν να “αξιοποιηθεί”. Μετά από μια σειρά επιθέσεων και τραμπουκισμών σε συνελεύσεις αντιστεκόμενων κατοίκων, στις 20/6/14 κατέληξαν να επιτεθούν και να σπάσουν τον κατειλημμένο χώρο Στρούγκα, με την ανοχή των διμοιριών των ματ που βρισκόντουσαν δίπλα.

Μετά απ’ όλα αυτά αναρχικοί/ές- αντιεξουσιαστές/ριες μαζί με κατοίκους της περιοχής οργάνωσαν στις 3/7/14 μια δυναμική πορεία, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 1.500 άτομα, ανακόπτοντας τα σχέδια του μεγαλοεπιχειρηματία Μελισσανίδη και δίνοντας νέα πνοή στους αγώνες των κατοίκων για την διάσωση του άλσους.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Εμείς, ως αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων συμμετείχαμε από την πρώτη στιγμή στους αγώνες ενάντια στην εμπορευματοποιήση και τσιμεντοποίηση του άλσους. Δεν μας φάνηκε καθόλου παράξενο που οι σύντροφοι/ισσες κατέλαβαν τον από χρόνια εγκαταλειμμένο χώρο του Κενταύρου. Είναι άνθρωποι που συμμετείχανε ενεργά στις κινητοποιήσεις υπέρ του άλσους. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η κατάληψη του Κενταύρου θα είναι ένα ακόμα αγκάθι ενάντια σε όσους επιβουλεύονται τόσα χρόνια το άλσος. Από την πρώτη στιγμή, εμείς και άλλοι σύντροφοι βρεθήκαμε δίπλα στους καταληψίες του Κενταύρου, όταν τα “για πρώτη φορά αριστερά” ματ απείλησαν να εισβάλουν στην κατάληψη, λίγες μέρες μετά την εισβολή στην κατειλημμένη πρυτανεία. Τέλος, κάθε σύντροφος/ισσα, στέκια, καταλήψεις που θα απειληθεί από το κράτος με καταστολή, θα μας βρει απέναντι με οποιονδήποτε τρόπο. Γιατί η αλληλεγγύη είναι συγχρόνως επίθεση, επίθεση ενάντια στον καθένα που μας εξουσιάζει και καταπιέζει τις ζωές μας.

ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ ΚΕΝΤΑΥΡΟ!

Υ.Γ: Και ξαφνικά ο αριστερός δήμαρχος Άρης Βασιλόπουλος θυμήθηκε την αυθαιρεσία του Κενταύρου. Ο δήμαρχος πρέπει να εξηγήσει πρώτα γιατί η εκκλησία-πολυχώρος δεν είναι αυθαίρετη και γιατί δεν έχει βγάλει άδεια κατεδάφισης για το πιο εμπορικό κτίσμα του άλσους. Είναι γνωστό πως οι βαπτίσεις και οι γάμοι για όλο το καλοκαίρι είναι κλεισμένοι πριν τα χριστούγεννα. Θυμόμαστε κιόλας πριν κάποια χρόνια, όταν επεκτάθηκε ο Κένταυρος, ότι τα περισσότερα τραπεζώματα μετά τις τελετές της εκκλησίας γινόντουσαν εκεί. Άρα γιατί να μη σκεφτούμε ότι το νέο αναψυκτήριο που οραματίζεται η νέα δημοτική αρχή θ’ ακολουθήσει τα χνάρια του παλιού, καλού Κενταύρου. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν θεωρούμε εμπορικά κομμάτια στο άλσος ούτε τα ΚΑΠΗ, ούτε τη μετεωρολογική υπηρεσία, αλλά ούτε και τη φιλοζωική που φιλοξενεί αδέσποτα ζώα. Από την άλλη, η εκκλησία της ζωοδόχου πηγής είναι από τα πιο γνωστά ’χρυσορυχεία’ στην ευρύτερη περιοχή, με άγνωστα κέρδη. Όποιος είχε την τύχη να κάνει τελετή εκεί καταλαβαίνει πολύ καλά τι λέμε.

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων