Στηρίζουμε τις καταλήψεις και τις κινήσεις αλληλεγύης στον Νίκο Ρωμανό. Ως εκ τούτου, δύσκολα θα μας βρείτε στο στέκι τις συνήθεις ώρες και μέρες ανοίγματος.

Κείμενο από την κατειλημμένη Γ.Σ.Ε.Ε:

ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ ΟΤΑΝ ΥΠΟΤΑΧΤΕΙΤΕ,
ΥΠΟΤΑΧΤΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΑΧΤΗ

Σήμερα, 4 Δεκεμβρίου, καταλαμβάνουμε το κτίριο της ΓΣΕΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας από 10/11, Νίκο Ρωμανό. Ο αναρχικός Ν. Ρωμανός αποτελεί συνειδητό εχθρό του καθεστώτος. Επέλεξε να αγωνιστεί έμπρακτα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, μέσα κι έξω από τις φυλακές.

Αυτοί που επιδιώκουν την εξόντωση ή την εξαναγκαστική συνθηκολόγηση του είναι: 1) η κυβέρνηση, η οποία πιστή στις εντολές του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, επιβάλλει την εφαρμογή των μνημονίων, μιας πολιτικής σκληρής οικονομικής λιτότητας και υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, 2) το κράτος, που επιβάλλει ένα καθεστως έκτακτης ανάγκης για να εκβιάσει την κοινωνική συναίνεση και να εγκαθιδρύσει το φόβο. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, οι φυλακές τύπου Γ’, οι συλλήψεις και η διαπόμπευση “ορόθετικων” γυναικών, η βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, τα βασανιστήρια,η αστυνομική κατοχή στις Σκουριές και η στοχοποίηση των φοιτητικών κινητοποιήσεων συμπληρώνουν το παζλ μιας ελλάδας-φρούριο.

Αιχμή της κατασταλτικής πολιτικής σήμερα είναι η υπόθεση του αναρχικόυ απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Μεσω της δικής του εξόντωσης το κράτος επιδιώκει την εξουδετέρωση των επαναστατικών προταγμάτων: της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης, της αλληλεγγύης.Των προταγμάτων εκέινων που μπορούν να πυροδοτήσουν την ταξική και κοινωνική αντεπίθεση, την επανάσταση.

Ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού δεν αφορά μόνο την κατάκτηση των εκπαιδευτικών του αδειών. Αποτελεί ανάχωμα στις φυλακές τύπου Γ’, τις νέες ειδικές συνθήκες κράτησης, την περιστολή δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αίμα απ’ τους κρατούμενους. Αποτελεί ανάχωμα στη δολοφονική επέλαση κράτους και κεφαλαίου. Για όλους αυτούς τους λόγους στεκόμαστε δίπλα στο σύντροφο μας και αλληλέγγυοι στον αγώνα του.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Κατάληψη ΓΣΕΕ

pdf link

Στις 10 Αυγούστου 2013,

εκατοντάδες έγκλειστοι μετανάστες

με μοναδική κατηγορία ότι γεννήθηκαν εκτός ελλαδικού χώρου, εξεγέρθηκαν ενάντια στην άδικη φυλάκιση τους και στις άθλιες συνθήκες κράτησης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας (στοίβαγμα μέσα σε θαλάμους, εξευτελιστική συμπεριφορά των ανθρωποφύλακων, έλλειψη κάθε ιατροφαρμακευτικής βοήθειας, άθλια και ανεπαρκής σίτιση…)

έχουν την αλληλεγγύη μας γιατί

• Βλέπουμε το μέλλον της δικιάς μας ζωής στις ζωές τους.
• Για εμάς δεν υπάρχουν παράνομοι και νόμιμοι φτωχοί εργάτες, παρά ένα άδικο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά διαχωρισμούς, καταπίεση και σύνορα.
• Είναι ταξικά μας αδέλφια μας.
• Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης -κατ’ ευφημισμό κέντρα κράτησης- συμπυκνώνουν τη βαρβαρότητας του δυτικού “πολιτισμού” και του καπιταλιστικού συστήματος. Η μοίρα τους οφείλει να είναι η καταστροφή και το γκρέμισμα τους.
• Φυλακίζονται επειδή απλά είναι φτωχοί προλετάριοι, επειδή τα ντόπια και πλανητικά αφεντικά τους βαφτίζουν παράνομους, ώστε να είναι ευάλωτοι στην στυγνή εκμετάλλευση και στην άγρια εργασιακή τους υποτίμηση.
• Κάθε άνθρωπός που αγωνίζεται ενάντια στην άθλια μοίρα που του επιφυλάσσουν οι κάθε είδους άρχοντες και αστυνομίες τους αξίζει την συμπαράσταση μας.
• Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες εκδιώχνονται από τον τόπο τους για χάρη των “επενδύσεων” των πολυεθνικών, από τις βόμβες των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών, από τις πολεμικές συρράξεις και τα αυταρχικά καθεστώτα που χρηματοδοτούνται από τη δύση.
• Υφίστανται συνεχώς αστυνομικές διώξεις, ταπεινώσεις και βία. Η άκρως ρατσιστική κρατική πολιτική τους θέλει πνιγμένους στη θάλασσα του αιγαίου και διαμελισμένους στις νάρκες του Έβρου, ενώ όσοι και όσες μετανάστες/ στριες καταφέρνουν να επιβιώσουν πρέπει να παραμένουν αόρατοι μέσα στις πόλεις.
• Ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ξερνάει το ρατσιστικό του δηλητήριο πάνω στους μετανάστες, παπαγαλίζοντας κάθε ρατσιστική μαλακία που βλέπει στην τηλεόραση ή ακούει από τα χείλη των δημοσιογράφων. Την ίδια στιγμή, αντί για την κοινωνική οργή απέναντι στην κατάσταση που ζούμε (εργασιακή εκμετάλλευση, μισθοί πείνας, διάλυση δημόσιας υγείας, κατακρεούργηση εργατικών κεκτημένων), η οργή αυτή στρέφεται στους μετανάστες. Μια συνθήκη που ωφελεί μόνο τους δυνάστες της ζωής μας.

ενάντια στο κράτος έκτακτης ανάγκης που παίρνει σάρκα και οστά καθημερινά

ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητας της κρίσης ή της “πολυπόθητης εθνικής ανάπτυξης”

αλληλεγγύη στους διωκόμενους μετανάστες

για την εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας

πατρίδα μας η γη

μέχρι το γκρέμισμα κάθε στρατοπέδου συγκέντρωσης και κάθε φυλακής

Διαδήλωση:

Παρασκευή 31 Οκτώβρη 18:00 πλατεία Βικτωρίας

Συγκέντρωση:

Δικαστήρια (Δέγλερη & Αλεξάνδρας)

Δευτέρα 3 Νοέμβρη 9:00πμ

Γιατί μας αφορά η αλληλεγγύη στον Γ.

και ο αγώνας ενάντια στο αφεντικό του Scherzo Cafe.

…απ’ όλες όμως τις απόψεις

pdf link

Ο συνάδελφος μετανάστης εργάτης δούλευε στη καφετέρια “Scherzo” στο Μαρούσι για περίπου 5 μήνες, ανασφάλιστος και χωρίς ρεπό, 12 ώρες τη μέρα για 300 ευρώ το μήνα, δηλαδή πάνω κάτω για 10 ευρώ μεροκάματο, δηλαδή για 1 ευρώ την ώρα. Σαν μην έφταναν όλα αυτά, όταν “τόλμησε” να διεκδικήσει μέσω της επιθεώρησης εργασίας τα μηνιάτικα που του χρώσταγε το αφεντικό Δ. Τυρολόγος (Φλεβάρης 2013), εκείνος τον πλάκωσε στο ξύλο στέλνοντας τον για τρεις μέρες στο νοσοκομείο. Το καθόλου τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό ακολούθησαν αρκετές παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης, αποκλεισμοί του μαγαζιού και άλλες κινήσεις. Μεταξύ αυτών, μια πορεία στο κέντρου του Αμαρουσίου καλεσμένη από το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων (ΣΣΜ) αλλά και τοπικές ομάδες και συλλογικότητες είχε τη συμμετοχή 300 ανθρώπων. Την πρωτομαγιά καλέστηκε μηχανοκίνητη πορεία από το ΣΣΜ και το πρωτοβάθμιο σωματείο Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, μέσω της οποίας 250 περίπου απεργοί κατέληξαν για άλλη μια φορά έξω από το μαγαζί “Scherzo”. Επίσης, έγινε μια παρέμβαση στη γειτονιά και το σπίτι του εργοδότη με συνθήματα και τρικάκια, ενώ οι κινητοποιήσεις ακόμα συνεχίζονται. Απέναντί στη δράση μας συναντήσαμε την πολυάριθμη παρουσία της αστυνομίας με ΜΑΤ και μηχανές ΔΕΛΤΑ, μέχρι και πυροβολισμούς στον αέρα από τον Τυρολόγο κατά τη διάρκεια ολιγάριθμης συγκέντρωσης το καλοκαίρι έξω από το μαγαζί.

Γιατί μας αφορά αυτός ο αγώνας;

• Γιατί στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί το δίκιο του.
• Γιατί εναντιωνόμαστε στην προκλητική στάση και τις καφρίλες του εργοδότη.Γιατί πολλοί/ες από εμάς έχουμε συνθλιβεί στα κάτεργα των catering, στα “κυριλέ” ή στα “εναλλακτικά” μαγαζιά. Σ’ αυτόν τον κλάδο τα μνημόνια έχουν επιβληθεί χρόνια τώρα, με την εργοδοτική αυθαιρεσία και την εργοδοτική τρομοκρατία να οργιάζει, ενώ ταυτόχρονα πολλοί συνάδελφοι συναινούν με τη σιωπή τους στη διατήρηση αυτή της κατάστασης.
  
• Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πως η κατάσταση που ισχύει τώρα για τους μετανάστες εργάτες, αύριο θα ισχύει και για τους ντόπιους.
• Γιατί καταλαβαίνουμε πως το να φυλακίζεις τα ταξικά μας αδέλφια, τους μετανάστες εργάτες, είτε σε γκέτο γύρω από την Ομόνοια είτε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης απευθύνεται και σε μας, γιατί μας θέλουν διαιρεμένους, άρα αδύναμους στις ορέξεις τους για εκμετάλλευση και κερδοφορία. Και πως αυτά τα στρατόπεδα είναι τα ίδια που θα κρατήσουν τους περισσευούμενους του αύριο.
• Γιατί καταλαβαίνουμε πως το σχέδιο των νεοναζί για δημιουργία δουλεμπορικού γραφείου (Όμιλος Ανεύρεσης Δοκιμαζόμενων Ελλήνων) που θα κανονίζει φτηνά μεροκάματα “μόνο για έλληνες” (18 ευρώ) χωρίς ωράρια και ένσημα πάει πακέτο με τις φοροαπαλλαγές για το βιομηχανικό, εφοπλιστικό και επιχειρηματικό κεφάλαιο, αλλά και με τις επιθέσεις, τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα σε ντόπιους και ξένους εργάτες. Όλα αυτά αποσκοπούν στο περαιτέρω ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και δεν απέχουν πολύ από την κατάσταση που βίωνε ο συνάδελφος στο “Scherzo” cafe.
  

Επειδή η δική μας μοίρα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, αυτού που εμείς αποκαλούμε κράτος εκτάκτου ανάγκης και αυτοί αποκαλούν ανάπτυξη του τόπου, με τις μειώσεις των μισθών και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την τρομοκρατία του χρέους, τις επιτάξεις των απεργών, την καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, τη διάλυση της δημόσιας υγείας/κοινωνικής ασφάλισης και το αναβαθμισμένο νομικό οπλοστάσιο του καπιταλιστικού κράτους.

Γιατί μας αφορά αυτός ο αγώνας;

Αυτός ο δρόμος φυσικά είναι διαφορετικός από εκείνον που μας επιβάλλεται πλειοψηφικά και που κάποιοι αποδεχόμαστε, ως εργατική τάξη: τον δρόμο της πρόσκαιρης και αβέβαιης καριέρας, του ανταγωνισμού, της ιδιώτευσης και της αδιαφορίας, του πατριωτισμού, της μοιρολατρίας. Όλα αυτά είναι συμπεριφορές και μια κοινωνική πρακτική που δημιουργεί προηγούμενα και στέκεται ενάντια στα συμφέροντα μας. Και άμα η κοινωνική σου πρακτική είναι βουτηγμένη στα σκατά, από τα σκατά θα βγεις και συ. Και αυτό συμπεριλαμβάνει την πολυαναμενόμενη και χιλιοειπωμένη “έξοδο από την κρίση”, που είναι αλληλένδετη με την επιστροφή στην “ανάπτυξη”, δηλαδή τις μειώσεις μισθών, τα χαμηλά μεροκάματα, την εργοδοτική τρομοκρατία, την τρομοκρατία των οικονομικών δεικτών, την ταξική δικαιοσύνη και τη μπατσοκρατία. Το ότι θα “βγούμε” από την κρίση είναι σίγουρο, το ζήτημα είναι με τι όρους. Όσο εγκαταλείπουμε τους αγώνες, αυτό το στοίχημα θα το χάνουμε μέρα με τη μέρα.

Ο αγώνας ενάντια στο αφεντικό του “Scherzo” -όπως και κάθε μικρός ή μεγάλος εργατικός αγώνας- πέρα από μια διαδρομή διεκδίκησης και σύγκρουσης είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε εργάτες και εργάτριες με παρόμοιες εμπειρίες και βιώματα, από διαφορετικά κομμάτια της εργατικής τάξης. Καθώς πολλοί/ες από εμάς έχουμε εμπειρίες από αντίστοιχους αγώνες που κάναμε ή συμμετείχαμε αυτός ο διάλογος, είναι και ένας διάλογος ανάμεσα σε αγώνες που έγιναν για αγώνες που θα γίνουν. Η κινητοποίηση που ξεκίνησε με αφορμή το “Scherzo”, έχει επεκτείνει τη διεκδίκηση από τον αυστηρά εργασιακό χώρο στον χώρο της γειτονιάς, με τη συμμετοχή τοπικών συνελεύσεων και αλληλέγγυων. Έτσι σχηματίζουμε μια προλεταριακή κοινότητα μέσα από την οποία κατανοούμε και υπερασπίζουμε τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα, ξεπερνώντας τους διαχωρισμούς.

κυκλοφορούμε τις εμπειρίες μας

επικοινωνούμε τις αντιστάσεις μας

οργανώνουμε τους αγώνες μας

αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω πατησίων

νάξου 75 & κρασσά, πλ. κολιάτσου